به گزارش   پایگاه مردمی ارتشبه نقل از   دفاعی امنیتی دفاع پرس، نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی در راستای ارتقای توان رزمی خود ضمن اجرای تاکتیک‌های نوین عملیاتی در حوزه دفاع زمینی تاکنون تسلیحات جدیدی را رونمایی و در رزمایش‌های اخیر تست میدانی کرده است.

نیروی زمینی ارتش که به گفته فرمانده نزاجا از نظر توانمندی زرهی جزو قدرتمندترین نیروهای زرهی غرب آسیا محسوب می‌شود متناسب با تهدیدات رصد شده تغییراتی را در سازمان رزم خود ایجاد کرده است که مهمترین بخش آن ارتقای سامانه‌های راکتی و موشکی ضد زره می‌باشد، که در این رابطه ضمن بیان تاریخچه‌ای از این نوع سلاح هابه بیان پیشرفت های این نیرو در این عرصه خواهیم پرداخت.

در سال 1915 برای نخستین بار تانک "لیتل ویلی" توسط انگلیسی‌ها طراحی و در حوزه رزم زمینی مورد استفاده قرار گرفت، و از آن به بعد اهمیت تانک و خودروهای زرهی اعم از نفربرهای توپ‌دار و توپ‌های متحرک در صحنه نبرد روز به روز افزایش یافته است.

تانک لیتل ویلی

جنگ جهانی دوم تحت تاثیر راهبرد نظامی آلمان‌ها سبب شد تا توان طراحی و توسعه فن‌آوری تانک و خودروهای زرهی و نظامی سرعت بیشتری بگیرد. همچنین توسعه این خودروها موجب گسترش حوزه جنگ‌افزارهای ضد زره در میان یگان‌های عملیاتی نیروهای زمینی کشورهای مختلف  شد.

از طرفی توپ‌های ضد تانک تا پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945 نقش چشمگیری را به‌عنوان جنگ افزار ضد زره ایفا کردند. این جنگ‌افزارهای تنومند که نیازمند چند خدمه و یک خودرو پرقدرت برای جابه‌جایی بودند، چند عیب اصلی داشتند که از آن جمله می‌توان به سنگینی و کندی آنها در صحنه نبرد و درگیری اشاره کرد.

افزون بر این هیچ تضمینی در انهدام هدف با شلیک نخستین توپ وجود نداشت. مشکلات بکارگیری توپ‌ها برای پیاده‌نظام در جنگ جهانی دوم موجب شد که فن‌آوری راکت‌های ضد زره، آینده قابل قبول‌تری برای درگیری با اهداف زرهی پیدا کند؛ از این رو دولت‌ها و شرکت‌های بسیاری توجه خود را به راکت‌های ضد زره معطوف ساختند. نخستین نمونه راکت‌های ضدزره که از روی شانه شلیک می‌شدند در جنگ جهانی دوم توسعه یافته و در طی دهه 1950 میلادی گسترش و تکامل پیدا کردند.

براساس این گزارش نسل دوم راکت‌های ضد زره حدود صد میلی‌متر در زره قابل نفوذ بودند که از آن جمله می‌توان به راکت‌انداز بازوکا و آرپی جی 2 اشاره کرد.

در طول دهه 1960 این دسته از راکت‌های ضد تانک با تغییرات صورت گرفته کامل‌تر شدند و قابلیت نفوذ به خودروهای زره‌پوش را تا بیش از 300 میلی‌متر یافتند. از این دسته از جنگ‌افزارها می‌توان به راکت‌انداز آرپی جی 7 محصول روسیه، و ام 72 لاو محصول آمریکا اشاره کرد؛ که نسبت به مدل‌های قبلی از قابلیت‌های بیشتری در انهدام اهداف زرهی برخوردار بودند.

آرپی جی 7

برای افزایش قدرت تخریب این سامانه‌های ضد زره، راکت‌هایی مجهز به سر جنگی بزرگتر ارائه شد؛ که خود منجر به سنگین‌تر شدن راکت و راکت انداز شد. این موضوع فاصله مطمئن درگیری با تانک را کاهش داد؛ بنابراین به جنگ‌افزاری نیاز شد که پس از رانش اولیه امکان بهره‌گیری از سامانه رانش دوم نیز برایش فراهم باشد؛ که این سامانه موتور پرواز نامیده شد. افزون بر این اصول پایه برای توسعه جنگ‌افزار ضد تانک افزایش نسبت توان انهدام به وزن بود.

"آر پی جی 29" در دست تکاوران ارتش

آر-پی-جی-29 در رده سلاح‌های نیمه‌سنگین دوش‌پرتاب است؛ که برای اهداف زرهی در برد کوتاه کارایی لازم را دارد.

این سلاح در سال 1989 وارد عرصه منازعات شده و ضمن اینکه در 7 کشور دنیا به‌طور رسمی مورد استفاده قرار گرفته است، در عراق و لبنان تست میدانی شده و تجربه نبرد را با انهدام تانک‌های چلنجر-2 انگلیسی تی-80 و تی-90 در حالی‌که به زره واکنشی مجهز بودند، کسب کرده است.

تانک چلنجر2

برد مؤثر آر-پی-جی-29، 500 متر است؛ سرعت خروج گلوله از دهانه  280 متر بر ثانیه می‌باشد؛ قابلیت نفوذ تا عمق 750 میلیمتر در زره‌های تقویت شده، 1500 میلیمتر در بتن و تا 3700 میلیمتر در سنگرها و استحکامات خاکی را دارد.

عمل گلوله‌گذاری در این سلاح از انتها انجام شده و کالیبر (قطر داخلی لوله یا قطر خارجی پرتابه) آن 105 میلیمتر  بوده و در منابع خارجی دو نوع گلوله دو مرحله‌ای و ترموباریک برای آن ذکر شده است.

آر.پی.29

این سلاح که در مقابله با خودروهای زرهی دشمن کارایی مطلوبتری را نسبت به سلاح‌های نیمه‌سنگین و سنگین موجود در کشور از خود نشان داده است، در رزمایش محرم به‌طور رسمی و به‌عنوان یک سلاح سازمانی در اختیار تکاوران ارتش قرار گرفت. وزن کم و کارایی مناسب، این سلاح موجب افزایش تحرک بیشتر نیروهای واکنش سریع کشور در حوزه دفاع زمینی می‌شود.

این سلاح که از سرجنگی ترموباریک برخوردار است، قابلیت انهدام تجمع نفرات دشمن در موقعیت‌های مکانی مختلف ازجمله ساختمان‌ها و فضاهای بسته را داراست. آر پی جی 29 در حالت عادی 12.1 کیلوگرم و در حالت مسلح شده با گلوله ، 18.8 کیلوگرم وزن دارد. و همچنین از نشانه‌گیر ثابت و اپتیکی، و دوربین دید در شب نیز بهره می‌برد.

تانک تی-90

مختصات و ویژگی‌های دهلاویه (کورنت ایرانی)

موشک دهلاویه وزنی در حدود 22/7 کیلوگرم دارد و سرجنگی دو مرحله ای آن 6/8 کیلوگرم است، حداقل و حداکثر برد عملیاتی این سلاح صحنه درگیری 100 تا 5500 متر است.

موشک دهلاویه که نمونه ارتقا یافته موشک کورنت است برای رسیدن به حداکثر برد به 22 ثانیه زمان نیاز دارد. سرجنگی آن توان نفوذی برابر با 1200 میلی‌متر در زره را داراست. توانایی موشک کورنت در درگیری‌های عراق علیه تانک‌های آمریکایی آبرامز اثبات شد.

نرخ آتش این موشک 2 تا 3 شلیک در دقیقه است و با سیستم دید در شب تا شعاع 3500 متری را مورد اصابت قرار می‌دهد. وزن لانچر این موشک 26 کیلوگرم است و قابل حمل توسط خدمه می‌باشد.

این موشک از هدایت پرتو سوار لیزر بهره می‌برد و در مقابله با انواع جمینگ‌های دشمن مقاوم است. کاربرد سامانه کنترل پرتو لیزر و سایت حرارتی تضمین‌کننده ایمنی موشک در مقابل اختلالات فعال و غیر فعال همچون دود است. ایمنی در مقابل جمینگ اپتیکی فعال از سمت دشمن به خاطر نوع هدایت پرتو سوار لیزر حاصل می‌شود.

لحظه شلیک دهلاویه

این موشک با دو گونه سرجنگی ارائه شده است؛ سرجنگی خرج گود و سرجنگی ترموباریک. مجموعه سرجنگی خرج گود به‌صورت دو مرحله‌ای است که شامل سرجنگی پیشرو به همراه سامانه تسلیح و ایمنی ویژه این سرجنگی و سرجنگی اصلی همراه با سامانه تسلیح و ایمنی این بخش است. سر جنگی پیش رو که در مقایسه با سرجنگی اصلی کوچک‌تر است، در بخش جلویی موشک قرار می‌گیرد و وظیفه آن حذف زره واکنشگر یا انواع شبکه‌های فلزی محافظ تانک است.
 

(موشک دهلاویه) کورنت ایرانی

**قدرت تخریب سرجنگی کورنت ایرانی در مقابله با نسل جدید زره‌های واکنشگر

طراحی و قدرت تخریب سرجنگی پیش رو به گونه‌ای است که توان حذف نسل‌های جدید رزه‌های واکنشگر را نیز داراست. سر جنگی 152 میلی‌متری و بسیار مخرب این موشک که بین بخش کنترل و موتور پرواز قرار دارد با هدف نفوذ به درون زره اصلی تانک‌های پیشرفته طراحی شده است. قدرت جت خرج گود سرجنگی توان نفوذ کامل به درون زره‌های پیشرفته را معادل 1200 میلی‌متر دارد و همچنین قدرت نابودی نفرات و انهدام مهمات درون تانک را نیز داراست. این موشک همچنین امکان مسلح شده به سر جنگی ترموباریک را داشته که مناسب درگیری با اهداف زرهی سبک، نیروی انسانی و ساختمان‌ها به‌ویژه در جنگ‌های شهری قابل استفاده است.

موشک دهلاویه

موشک دهلاویه تاکنون در رزمایش‌های مشترک محمد رسول‌الله(ص) و محرم مورد استفاده قرار گرفته است.

موشک‌های ضد زره با مد نظر قرار دادن چند فاکتور اساسی همچون توان پاک‌سازی زره واکنشگر و افزایش توان نفوذ سرجنگی اصلی، افزایش برد و چابکی سامانه، وزنه شرایط را به نفع خود تغییر داده‌اند؛ به گونه‌ای که بیشتر تانک‌ها توان مقاومت در برابر موشک‌های ضدزره شناخته شده را که هم‌اکنون در اختیار تمامی نظامیان جهان است، ندارند.

در واقع تنها تانک‌های کم تعداد متعلق به چند کشور محدود است؛ که حفاظت زرهی آنها تا حدودی توان مقابله با موشک‌های پیشرفته را داراست؛ که با توجه به جنگ سال 2003 عراق و آمریکا 2006 رژیم صهیونیستی در جنوب لبنان، حفاظت این تانک‌ها نیز در مقابل موشک‌های ضد زره امروزی جای تردید دارد.

انتهای پیام/